Ανέβηκα στο δέντρο και είχε συννεφιά, τα μάτια μου κλειστά.
Σκορπίσανε τα φύλλα, στον άνεμο φτερά και είχε συννεφιά.
Ανέβηκα και είδα τον ήλιο να βουτά, πελώριο το βουνό.
Τη μια να λες ξυπνάω, την άλλη χαιρετάω, παράπονο βουβό.
Δύω, κλείνω την πόρτα, στη σκέψη τριγυρίζει το τέλος το πικρό.
Ρυτίδες, σαν τα ξερά τα χόρτα, το πρόσωπο χαράζουν, το άγνωστο θωρώ.
Ανέβηκα, κατέβηκα και είπα, σαν πρόλαβα να πω.
Τόσο βαρύ και άδικο φορτίο, σε άνθρωπο μη δω...
ΟΥΡΑΝΟΣ
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.