Μητέρα... Αρνούμαι...

Βλέπω το χρόνο να ρουφάει το χρόνο μου και να σβήνει τον ήλιο από το ημερολόγιο της ζωής μου κι εγώ να στέκω ανέκφραστος σε μια διαρκή δύση...

Ανατολή και δειλινό σε μια ευθεία γραμμή, σκεπάζουν της σκέψης μου το τετράδιο και γράφουν με ανεξίτηλο μαύρο μελάνι το τέλος...

Κι όσο αυτό έρχεται, στέκω σιωπηλός να μετράω ασήμαντα δευτερόλεπτα, κάνοντάς τα, χάντρες στα μέσα του μυαλού μου, χτυπώντας τες επίμονα και δυνατά σε ένα ατελείωτο παιχνίδισμά τους με το ΕΙΝΑΙ μου...

Κι όταν το ΥΠΑΡΧΕΙ κάνει παρέα με το ΓΙΑΤΙ, η απορία εξακολουθεί να αναρωτιέται...

Υπάρχει...; Γιατί...;

Δε μένει πολύ και το λίγο αποζητάει το πολύ, αλλά δεν έμεινε κι αυτό, τόσο για να δώσει...

Μητέρα δεν θέλω να σε δω να φεύγεις πρώτη...

Δεν θα σου κάνω αυτή τη χάρη... 

Μητέρα...

Εσύ που γέννησες ζωή, με τη φυγή σου θα αφήσεις πίσω εμένα να θυμίζεις...

Αρνούμαι...

Μητέρα...

ΟΥΡΑΝΟΣ

loading...