0
Σήμερα (6/12/19), άλλη μια επέτειος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου θα αναστατώσει την Αθήνα.



Γράφει ο Κώστας Κάπος

Δεν θα συνταχθώ ούτε με τις γνώμες που ηρωοποιούν τον άτυχο νεαρό, ούτε με αυτές που υπερθεματίζουν ότι “καλά έπαθε”. Η απώλεια μιας ζωής είναι κάτι που δεν διορθώνεται και η απώλεια της ζωής ενός παιδιού, αποστερεί από την Κοινωνία μας τις δυνατότητες που ίσως είχε στη ζωή του να δημιουργήσει κάτι.

Θα σταθώ μόνο στο γεγονός ότι η Αριστερά (επίσημη και εξωκοινοβουλευτική) δείχνει να έχει ανάγκη κάποια θύματα, για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της, είτε αυτά λέγονται Καλτεζάς, είτε Φύσσας, Γρηγορόπουλος ή Ζακ. Και ακόμα κι αν η Κοινωνία θρηνήσει για κάποιο από αυτά τα θύματα, ποτέ δεν είναι αρκετό για κάποιους που θέλουν να την τιμωρήσουν με κάθε τρόπο.

Και όταν αυτά τα θύματα είναι φανταστικά, όπως οι “νεκροί της ΕΡΤ” και πάλι θα βρουν τρόπο κάποιοι να τα μνημονεύσουν και να τα κολλήσουν σαν ρετσινιά στο πέτο της Αστικής Δημοκρατίας μας, μιλώντας για αυταρχισμό, αστυνομική βία και αδιαφορία των “νοικοκυραίων”.

Από την άλλη, τα πραγματικά θύματα που δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης, όπως οι νεκροί της Marfin ή ο Θάνος Αξαρλιάν, απλά αφήνονται να χαθούν στη λήθη (στην καλύτερη περίπτωση), ή η μνεία τους προκαλεί χαρακτηρισμούς ως “φασίστα” προς αυτόν που τους μνημόνευσε. Και είμαι βέβαιος, εάν ποτέ οι ένοχοι προσαχθούν στη Δικαιοσύνη, εκατοντάδες νεαροί θα είναι εκεί, έξω από τα δικαστήρια, για να ηρωοποιήσουν τους φονιάδες, όπως έγινε με τον Κουφοντίνα.

Παλιά και δοκιμασμένη τακτική, από την εποχή του Εμφυλίου, όπου κάποιοι κατσαπλιάδες και σφαγείς άμαχου πληθυσμού περιβλήθηκαν με την πανοπλία του Δον Κιχώτη και πέρασαν σαν ρομαντικές ηρωικές μορφές στην Ιστορία, που πάλεψαν εναντίον των “φασιστών” του Εθνικού Στρατού. Και το αφήγημα αυτό, με την αδιαφορία και τις ανόητες ενοχές της συντηρητικής παράταξης, έχει καταλήξει να είναι η Αλήθεια που μαθαίνουν τα παιδιά μας.

Δοκιμασμένη η συνταγή και στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όπου οι φοιτητές που ξεσηκώθηκαν, αλλά δεν ανήκαν σε κάποιο αριστερό κόμμα, αγνοήθηκαν ως μη υπάρξαντες, για χάρη κάποιου Λαλιώτη, κάποιας Δαμανάκη και κάποιου Τζουμάκα, που όπως πάμε, σε 20 χρόνια θα κρεμάνε τα πορτραίτα τους στη θέση αυτών του “σφαγέα Κολοκοτρώνη” και του “τραγόπαπα Παπαφλέσσα” μέσα στις σχολικές αίθουσες.

Καταντήσαμε ένας Λαός που διαρκώς κοιτάει προς τα πίσω, που αντλεί παραδείγματα από πλασματικές ηρωικές μορφές και αδιαφορεί για όσους ανθρώπους έχουν πραγματική αξία και μπορούν να κάνουν τον τόπο μας ένα βήμα μπροστά.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς..

(κεφτέ Περσεφόνη…)

loading...

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

 
Top