Χωρίς σφυγμό,
χωρίς φωνή, χωρίς αναπνοή, ακόμα μένω, να δω μες τη θολή εικόνα τη στιγμή...
Τί έπαθα ποιος θα
μου πει, το ψέμα την αλήθεια ή κάτι άλλο, τί;
Κι αν όχι μα κι
αν ναι, ποια είναι η ανταμοιβή;
Σε ένα τίποτα που
ψάχνει διαφυγή κι επιβεβαίωση, για το δικό του κρίμα.
Και η κραυγή που
δεν ακούγεται ξεσπάει στη σιωπή, μες της ψυχής την αντοχή και σκόνη γίνεται.
Μέσα, το πάρτι
συνεχίζεται... Το γλέντι ασύδοτα ανάβει κι απελπίζεται... Γιατί;
Ξανά τα ίδια και
τα ίδια, σαν τα παλιά μας τα στολίδια.
Στολίδια που
έμειναν χωρίς ποτέ να είναι τέτοια.... Γιατί;
ΟΥΡΑΝΟΣ
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.