«Μην κρινεις αυτόν που προσπάθησε και απέτυχε, αλλά αυτόν που απέτυχε να προσπαθήσει. Το να μην τα καταφέρεις δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς, ίσως απλά να χρειάζεται λίγο μεγαλύτερη θέληση…».
ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Χρήστο Φράγκο, πρωταθλητή Ελλάδος στο πινγκ πονγκ με αμαξίδιο. Έναν αθλητή με σημαντικές διακρίσεις με μετάλλια και κύπελλα σε υψηλού επιπέδου διοργανώσεις, αλλά και έναν άνθρωπο που έχει «διψα» για ζωή.
Όταν ήταν 20 χρονών, προσβλήθηκε από εγκεφαλομυελίτιδα, που του επέφερε αναπηρία στα κάτω άκρα. Δεν το έβαλε όμως κάτω, το πάλεψε, ήθελε να ζήσει, γνώρισε και αγάπησε το άθλημα του πινγκ πονγκ και έχει φτάσει τώρα να είναι ένας από τους πλέον καταξιωμένους αθλητές στο χώρο.
Ο Χρήστος Φράγκος μας άνοιξε την καρδιά του, μας μίλησε για την πρώτη δύσκολη περίοδο μετά τη διάγνωση της αναπηρίας, τη θέληση που είχε για ζωή, το πως ασχολήθηκε με το πινγκ πονγκ, τη χαρά που βρήκε στη μεγάλη παρέα του «Weswim», ενώ έστειλε και το μήνυμα του στους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους αναπηρία.
-Χρήστο, ήσουν ένα πολύ δραστήριο παιδί, παίζοντας μεταξύ άλλων και μπάσκετ στον Βύρωνα και ξαφνικά στα 20 σου, προσβλήθηκες από εγκεφαλομυελίτιδα, που σου άφησε αναπηρία στα κάτω άκρα. Πως το βίωσες όλο αυτό;
«Η αλήθεια είναι πως σαν παιδί ήμουν ιδιαίτερα δραστήριο, όπως όλα τα παιδιά της
ηλικίας μου. Ναι, έπαιζα μικρός και μπάσκετ στην ομάδα του Βύρωνα, ενώ παράλληλα μου άρεσε πολύ και το κολύμπι και μία μέρα στα 20 μου προσβλήθηκα από εγκεφαλομυελίτιδα. Μου άφησε αναπηρία στα κάτω άκρα.
Έκτοτε, ξεκίνησε ένας αγώνας, με καθημερινές φυσιοθεραπείες, πήγα σε Κέντρο Αποκατάστασςης στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπαθούσα να είμαι καλά ψυχολογικά και ήθελα να το παλέψω, να γίνω και πάλι αυτόνομος και ανεξάρτητος.
Τον πρώτο καιρό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Θυμάμαι δεν μπορούσα να μετακινηθώ εύκολα με το αμαξίδιο, δεν μπορούσα να ντυθώ, να ξαπλώσω στο κρεβάτι, ή ακόμα και να πάω μια μακρινή βόλτα. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να βρω τη δύναμη να κοιτάξω μπροστά. Ήθελα να ζήσω…».
-Η ενασχόληση σου και μάλιστα επαγγελματικά με το πινγκ πονγκ πως προέκυψε;
«Έχοντας δυναμώσει στο πάνω μέρος του σώματος μου μετά από καθημερινές φυσιοθεραπείες, ήθελα να βρω ένα άθλημα να ασχοληθώ αγωνιστικά. Τότε διαβασα στο περιοδικό «Αναπηρία Τώρα» μία συνέντευξυ του μετέπειτα συμπαίκτη μου, Σάκη Γκίκα, όπου εξηγούσε πως δεν χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο για να ξεκινήσεις να παίζεις πινγκ πονγκ, απλά να σου αρέσει και να έχεις όρεξη για καθυμερινή προπονηση και συνεχή βελτίωση. Με παρακίνησε η συνέντευξη αυτή και αποφάσισα να γνωρίσω το πινγκ πονγκ, αγαπάω και το τένις.
Τα πρώτα χρόνια ξεκίνησα χαλαρά, δυστυχώς στο πινγκ πονγκ για άτομα ΑμεΑ δεν υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον πρόγραμμα προπόνησης και κάπου η ρουτίνα αυτή κουράζει. Μετά όσο περνούσε ο καιρός μαζί με άλλα παιδιά δημιουργήσαμε μία παρέα, βρήκαμε έναν προπονητή, τον Χρήστο Λεγάντη, τον οποίο εμείς πληρώναμε και σιγά σιγά γινόμασταν όλο και καλύτεροι.
Τις προπονήσεις τις κάναμε στον «ΑΣ Πέρα» που μας φιλοξενούσε.
Στην ομάδα έγινα συμπαίκτης με τον Σάκη Γκίκα και μάλιστα στους αγώνες πλέον είμαστε και δίδυμο στα διπλά. Το 2018 κατακτήσαμε και το πρώτο μας πρωτάθλημα. Μαζί με τον Σάκη και τον Χρήστο Μελέτη έχουμε δημιουργήσει και μία ομάδα που παίρνουμε μέρος στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα των αρτημελών αθλητών.
Τα τελευταία χρόνια ανήκω στον σύλλογο του Αγίου Χριστοφόρου (ΑΣΑΧ), κάνοντας τις προπονήσεις μας στον Άλιμο και πληρώνοντας εμείς τον προπονητή. Ο σύλλογος το μόνο που κάνει είναι να μας δηλώνει στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα…».
-Πόσο δύσκολο είναι για ένα άτομο που βρίσκεται σε αμαξίδιο να ασχοληθεί με το πινγκ πονγκ;
«Η δυσκολία έγγυται μόνο στο να βρεις προσβάσιμο χώρο για προπονήσεις. Να έχει απόλυτη πρόσβαση για το αμαξίδιο και να υπάρχειστο χώρο και τουαλέτα με τις προδιαγραφές που απαιτούνται. Οι σύλλογοι που έχουν και αθλητές ΑμεΑ δεν έχουν όμως δημιουργήσει προπονητικά προγράμματα για τα άτομα αυτά, ώστε να μπορούν να ασχοληθούν πιο επαγγελματικά.
Προσωπικά αισθάνομαι τυχερός γιατί στον Άλιμο όπου η ομάδα μου προπονείται, ο χώρος είναι απόλυτα προσβάσιμος και από τους λλιγους χώρους στην Ελλάδα που έχει ΑμεΑ τουαλέτα. Έχει πάνω από 30 τραπέζια πινγκ πονγκ και μαζί με τους αρτημελής αθλητές είμαστε μια μεγάλη παρέα.
Από την άλλη, όπως τόνισε και ο Σάκης στη συνέντευξη του, θέληση να υπάρχει και αγάπη και όλα τα εμπόδια θα ξεπεραστούν. Το πινγκ πονγκ άλλωστε είναι άθλημα επανάληψης… . Το ωραίο είναι ότι και εμείς που είμαστε στο αμαξίδιο μπορούμε να παίξουμε κανονικά αγώνες με αρτημελής αθλητές. Οι κανόνες δεν αλλάζουν, είναι ίδιοι. Και να ξέρετε ότι το πινγκ πονγκ ως άθλημα αντίληψης, ενδείκνυται να παίζεται από άτομα που κάνουν τις θεραπείες τους σε Κέντρα Αποκατάστασης».
-Αναφέρθηκες στην αρχή και στο κολύμπι. Εκτός από το πινγκ πονγκ ένιωσες την ανάγκη να ασχοληθείς ξανά και με αυτό το κομμάτι;
«Το κολύμπι το λατρεύω. Ένας λόγος που ήθελα να γίνω και πάλι ανεξάρτητος, ήταν να μπορώ να παίρνω το δικό μου αυτοκίνητο και να πηγαίνω να κολυμπάο, χωρίς να έχω την ανάγκη κάποιος να με μεταφέρει.
Ξεκίνησα δειλά-δειλάστο κολυμβητήριο της Ηλιούπολης, έχοντας έναν μικρόο φόβο λόγω της αναπηρίας, όμως εκεί γνώρισα μια εξαιρετική φυσιοθεραπεύτρια και όσο περνούσαν οι μέρες «λυνόμουν» όλο και περισσότερο.
Μετά άνοιξε και το κολυμβητήριο στη γειτονιά μου στον Βύρωνα και παράλληλα έψαχνα τρόπο να βρω και πρόσβαση στη θάλασσα. Χωρίς όμως να χρειάζομαι κάποια βοήθεια. Ήθελα να μπορώ να έχω χώρο να αφήσω το αυτοκίνητο μου, να κατέβω με το αμαξίδιο στην παραλία και να έχω και έναν χώρο να αλλάξω και το κυριότερο να μπορώ να μπω στο νερό χωρίς να χρειάζεται να με πάρουν στα χέρια.
Ο κουμπάρος μου, Γιώργος Σταμούλιας, είχε τότε μια επαφή με το «Weswim», είναι μία ομάδα με χιλιάδες διαδικτυακά μέλη που έχει δημιουργήσει ο Πέτρος Παρθένης, με σύνθημα «Κολυμπάμε 365 μέρες το χρόνο. Τα μέλη του «Weswim» συγκεντρώνονται κάθε Κυριακκή πρωί όλο το χειμώνα στην Ακτή Βουλιαγμένης, την πιο προσβάσιμη παραλία για ΑμεΑ στην Ελλάδα, και με την προτροπή του κουμπάρου μου αποφάσισα να τους γνωρίσω και εγώ από κοντά.
Ο Πέτρος είναι ένα εξαιρετικό παιδί, πολύ φιλικός και λατρεύει αυτό που κάνει. Πλέον έχουμε γίνει και κολλητοί. Από την πρώτη στιγμή με έκανε να αισθανθώ πως βρίσκομαι καιρό με την ομάδα αυτή και μετά την πρώτη φορά πήγαινα κάθε Κυριακή για κολύμπι. Περνάμε πολύ ωραία, απολαμβάνουμε το κολύμπι ενώ μετά το τέλος έχουμε και πικ νικ. Προσκαλώ τον καθένα να γνωρίσει το «Weswim», να γευτεί τη… γεύση της θάλασσας τον χειμώνα».
-Η μεγάλη σου αγάπη είναι και ο Ολυμπιακός. Πόσο προσβάσιμο είναι το στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» για άτομα με αναπηρία;
«Από μικρός είχα διαρκείας στη «Θύρα 7», ακολουθούσα και την ομάδα στις εκδρομές. Όταν βρέθηκα στο νοσοκομείοέβλεπα τα ματς από την τηλεόραση και διάβαζα τις αθλητικές εφημερίδες.
Μετά ψάχτηκα πως θα μπορούσα να συνεχίσω να πηγαίνω στο γήπεδο, δεν ήξερα όμως εάν υπήρχαν οι προϋποθέσεις προσβασιμότητας. Πρώτη φορά που πήγα με το αμαξίδιο, ήταν με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, στο Ολυμπιακό στάδιο, όπου είχε ως έδρα τότε ο Ολυμπιακός.
Μετά μπήκαμε στο καινούργιο «Γ. Καραϊσκάκης» ένα απόλυτα προσβάσιμο γήπεδο. Έχουμε δύο θύρες και οι είσοδοι τους είναι ξεχωριστές από το υπόλοιπο κοινό για την αποφυγή συνωστισμού, ενώ κάθε θύρα έχει δύο τουαλέτες ΑμεΑ. Έχουμε δικό μας χώρο στο πάρκινγκ ενώ και η ΠΑΕ είναι πάντα κοντά μας σε ότι χρειαστούμε. Ανάλογη συμπεριφορά από τους ανθρώπους αλλά και προσβασιμότηταέχει και το ΣΕΦ, όπου και εκεί πηγαίνω και βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα».
-Ήσουν και ένας από τους τυχερούς που είδε τον Ολυμπιακό στον τελικό του Conference μέσα από την «ΟΠΑΠ Arena»…
«Φοβερή εμπειρία. Δεν μπορούν τα συναισθήματα να περιγραφούν με λόγια. Ήμουν στο γήπεδο δύο ώρες πριν το ματς. Ο χρονος της αναμονής για το πρώτο σφύριγμα πέρασε πολύ γρήγορα.
Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη. Παλμός, πάθος, συγκίνηση, να βλέπουμε τον Ολυμπιακό μας παρών σε τελικό. Μνήμες που θα της κρατήσουμε για πάντα μέσα μας.
Στο γκοΛ ΤΟΥ Ελ Καμπί τρελαθήκαμε. Το πανηγυρίσαμεέξαλλα … δύο φορές, καθώς υπήρχε έλεγχος από το VAR. Κάποιες στιγμές δεν έβγαινε η φωνή, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Εύχομαι σε όλους τους φιλάθλους να ζήσουν κάποια στιγμή αυτά τα έντοονα συναισθήματα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό ποδοσφαίρου με την ομάδα τους. Αισθάνομαι ευγνώμων που έζησα αυτές τις ανεπανάληπτες στιγμές».
-Λαμβάνεις μέρος και σε αγώνες δρόμου φορώντας μπλουζάκι της ΑΜΚΕ «Race for Autism»…
«Η Άδα Σταματάτου είναι πολύ καλή μου φίλη. Έχει δημιουργήσει την ΑΜΚΕ «Race for Autism», η οποία σκοπό έχει τη διοργάνωση ερασιτεχνικών αθλητικών αγώνων για την ενημέρωση του αυτισμού καθώς και τη στήριξη ατόμων με νευροδιαφορετικότητα στην ισότιμη συμμετοχή τους στα αθλητικά δρώμενα της χώρας μας.
Ο γιός της ο Γιάννης, είναι παιδί με αυτισμό, και η ίδια δίνει καθημερινό αγώνα ενημέρωσης για τα παιδιά αυτά. Θέλω να την ευχαριστήσω από εδώ και δημόσια γιατί με βοήθησε με ένα χρηματικό ποσό ώστε να καταφέρω να αγοράσω το αμαξίδιο μου. Το υπόλοιπο ποσό το κάλυψε η «Intrakat».
Είναι μεγάλη μου τιμή να τρέχω στους αγώνες δρόμου φορώντας μπλουζάκι«Race for Autism». Πρέπει ο καθένας από την πλευρά του να προσπαθεί να περνά μηνύματα στην κοινωνία πως όλοι είμαστε ίσοι και αξίζουμε ίδιες ευκαιρίες».
-Ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όσους αντιμετωπίζουν κάποιου είδους αναπηρία και ψάχνουν τη δύναμη για να το παλέψουν, ποιο θα ήταν;
«Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε. Αυτό που θέλω να τους πω είναι πως όλα είναι θέμα θέλησης και συνειδητοποίησης της κατάστασης. Όσο δύσκολο και αν είνε. Η ζωή δεν τελειώνει ότι και αν συμβεί. Δεν υπάρχει χρόνος να μένεις πίσω. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις το τώρα και όχι να λες κάποτε περπατούσα ή έβλεπα.
Σκοπός σου πρέπει να είναι τι θα κάνεις από δω και πέρα για να καλυτερεύσεις τη δική σου ζωή…».
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.