Σε παλαιότερα αφιερώματά μας, αναλύσαμε το γιατί το γαλλικό μαχητικό πολλαπλών ρόλων Rafale, είναι όντως εξαιρετική εναλλακτική για την ελληνική άμυνα και την Πολεμική Αεροπορία, αλλά και το ότι η Γαλλία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει διαφορετικά την Ελλάδα (προνομιακά) σε ό,τι αφορά τα εξοπλιστικά. Λαμβάνοντας υπόψη βέβαια το δεδομένο ότι η χώρα μας είναι ο μοναδικός χρήστης γαλλικών όπλων και συστημάτων στην Ευρώπη…
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Οι Γάλλοι ανταποκρίθηκαν αυτή τη φορά και με το παραπάνω. Δεν προσέφεραν στήριξη μόνο στα λόγια στην Ελλάδα. Κατέθεσαν προτάσεις βιώσιμες και επαρκείς για τις ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες, με χρηματοδοτικά προγράμματα που άφηναν περιθώρια στη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία.
Επιπρόσθετα δε, φέρονται να προσέφεραν και μία πραγματική αμυντική διάσταση στη στρατηγική συνεργασία. Τι συνέβη με την προοπτική υπογραφή της; Θα μας ενημερώσει υπεύθυνα η κυβέρνηση τι ισχύει και τι όχι; Μήπως προτιμήσαμε να μην δεσμευθούμε και να μην υιοθετήσουμε τίποτα από όλα αυτά;
Διότι η αίσθηση είναι ότι επί της ουσίας πετάξαμε για άλλη μία φορά τη μπάλα στην κερκίδα και φυσικά σήμερα, ένα περίπου μήνα μετά την ελληνογαλλική προσέγγιση, περιμένουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να καταδικάσει την τουρκική προκλητικότητα και να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία…
Ζητάμε ευρωπαϊκό εμπάργκο πώλησης όπλων στη γειτονική χώρα. Στην ουσία ζητάμε από τους Γερμανούς να διακόψουν τις συναλλαγές τους με τους Τούρκους, χωρίς παράλληλα να θέλουμε ή να μπορούμε να ασκήσουμε τη δική μας ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική.
Ματαιώσαμε πολλές φορές στο παρελθόν την προμήθεια φρεγατών FREMM, πιθανότατα κατόπιν γερμανικών και αμερικανικών πιέσεων. Ματαιώσαμε και το πρόγραμμα των Belharra HN τον περασμένο Ιούλιο (2020), προβάλλοντας ως αιτιολογία κάτι που, πάλι, παραπέμπει ευθέως σε έξωθεν πιέσεις. Κυρίως για τα όπλα των πλοίων αυτών (ASTER 30, SCALP Naval-MdcN) και τα συστήματα μάχης που φέρουν.
Και κατόπιν επιστρέψαμε στη γνωστή τακτική μας. Προσπαθούμε να αποσπάσουμε με παρακάλια και συνεχείς ρητορικές παραινέσεις μία κατ’ ουσίαν ανύπαρκτη ευρωπαϊκή συνδρομή, ενώ και οι αμερικανικές “εγγυήσεις” που κόμισε ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο κατά την πρόσφατη επίσκεψη στη χώρα μας, ασφαλώς δεν πτόησαν τον Ρ.Τ. Ερντογάν.
Το μοναδικό “χειροπιαστό” αποτέλεσμα όλων των διαδικασιών του περασμένου Σεπτεμβρίου, είναι η προμήθεια των γαλλικών μαχητικών Rafale. Άποψή μας είναι ότι οι 18 μονάδες και μάλιστα της μονοθέσιας έκδοσης Rafale C στην πλειοψηφία τους, δεν είναι επαρκείς για να κάνουν τη διαφορά στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο.
Ή θα έπρεπε ο αριθμός των Rafale να είναι τουλάχιστον διπλάσιος, ή θα πρέπει να παραταθεί με πρόσθετο κόστος, η επιχειρησιακή ζωή των παλιών Mirage 2000EGM/BGM, με στόχο την ανάληψη ειδικών ρόλων από αυτά και τη συγκρότηση τριών τουλάχιστον πολεμικών Μοιρών, εξοπλισμένων με γαλλικά μαχητικά και όπλα στη δύναμη της Πολεμικής Αεροπορίας.
Και αυτή η εναλλακτική όμως έχει περιορισμένο χρονικό ορίζοντα. Επομένως, εύλογα θα μπορούσε να εκφράσει κανείς σημαντικές επιφυλάξεις ως προς την ορθότητα της, πάντα λαμβάνοντας υπόψη τη σχέση κόστους-απόδοσης και μάλιστα για χρονικό διάστημα που δεν θα ξεπερνά την πενταετία ή την επταετία στην καλύτερη περίπτωση… Ασφαλώς θεωρούμε ότι είναι καλύτερη εναλλακτική από το να διατηρήσουμε περαιτέρω το Phantom AUP, όπως με στοιχεία υποστηρίξαμε, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα.
Με άλλα λόγια η προμήθεια των 18 Rafale, δεν είναι παρά άλλο ένα ελληνικής επινόησης ημίμετρο. Μία ελληνική “πατέντα”. Δεδομένων των δημοσιονομικών συνθηκών θα πρέπει να το αποδεχθούμε ως λύση. Θα πρέπει δε να το αποδεχθούμε και ως επαρκή λύση και για άλλον ένα, πολύ σημαντικό, λόγο.
Για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία των ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, οι Γάλλοι προσέφεραν λύση με πραγματικά χαμηλό κόστος. Απέδειξαν ότι έχουν πάρει το μήνυμα και εμφανίστηκαν ευέλικτοι, διαψεύδοντας τα παλαιότερα δημοσιεύματά μας. Αναρωτιέται κανείς εάν η λύση θα βρισκόταν στην διεκδίκηση περισσοτέρων μεταχειρισμένων Rafale.
Τα 18 Rafale που θα αποκτήσει η Πολεμική Αεροπορία, είναι όντως φθηνά. Εφόσον το συνολικό κόστος δεν ξεπεράσει τα 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ, όπως έχει γραφτεί, τα προμηθευόμαστε σε τιμή χαμηλότερη από το ήμισυ των χρημάτων που κατέβαλλαν ανά μονάδα, το Κατάρ και η Ινδία! Όχι δωρεάν όμως. Προσέξτε…
Το δημοσίευμα της γαλλικής La Tribune, που αναπαράχθηκε από τον ελληνικό ηλεκτρονικό Τύπο, του DP συμπεριλαμβανομένου, αναφέρει την τιμή των 400 εκατομμυρίων ευρώ για τα 12 μεταχειρισμένα αεροπλάνα.
ΔΕΝ αναφέρει όμως ποιο θα είναι το κόστος της αναβάθμισης στο επίπεδο F3R, όπως ΔΕΝ αναφέρει και ποιο θα είναι το κόστος των καινούριων ανά μονάδα. ΔΕΝ αναφέρει επίσης το κόστος της υποστήριξης (FOS), και τη χρονική της διάρκεια της, όπως ΔΕΝ αναφέρει και το κόστος των εκπαιδεύσεων, καθώς και του επίγειου εξοπλισμού συντήρησης, φόρτωσης όπλων και επανεξυπηρέτησης.
Είμαστε υποχρεωμένοι επομένως να κρατήσουμε μόνο τα 1,7 δισεκατομμύρια ευρώ ως νούμερο (χωρίς τη σύμβαση για την προμήθεια όπλων). Αυτό είναι η μόνη σταθερά, το μόνο σημείο αναφοράς που έχουμε. Διαιρώντας το με το 18, αποκαλύπτεται ότι η πλήρης (όχι fly away) τιμή ανά μονάδα για τα ελληνικά Rafale, ανέρχεται σε 94,44 εκατ.α ευρώ. Ήτοι, κάτι παραπάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ…
Είναι καλή τιμή επομένως. Δεν θα την συγκρίνουμε με την τιμή ανά μονάδα στην οποία μας προσφέρεται το F-35A Lightning II (3 δισ. δολάρια για 20 αεροσκάφη, δηλαδή 150 εκατ. δολάρια ανά μονάδα, με όλα πλην όπλων να συμπεριλαμβάνονται), για τον πολύ απλό λόγο ότι πρόκειται για μαχητικό άλλης γενιάς με διαφορετική σχεδιαστική φιλοσοφία, άλλες δυνατότητες και χαρακτηριστικά.
Οφείλουμε όμως να αποδώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι το κόστος του Rafale συνολικά πρέπει να είναι αρκετά χαμηλότερο, αν ληφθεί υπόψη και το σημαντικά χαμηλότερο κόστος ανά ώρα πτήσης σε σχέση με τα F-35A και F-15EX. Σύμφωνα με όσα είναι γνωστά και δεδομένα σήμερα, όχι τις προβολές για το εκτιμώμενο κόστος των F-35 τα επόμενα χρόνια.
Παράλληλα δε, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ως πλατφόρμα, το Rafale μας είναι απόλυτα αναγκαίο κυρίως για τα όπλα που μπορεί να αξιοποιήσει (SCALP-EG, AM-39 Exocet, METEOR, MICA NG, AASM-HAMMER). Όλα αυτά δεν είναι σε καμία περίπτωση, αυτά που ήθελε να προβάλλει η La Tribune, μέσα από το δημοσίευμά της. Από την πλευρά μας τα αναγραφόμενα από την γαλλική εφημερίδα θα πρέπει να τα “φιλτράρουμε” και να τα αξιολογήσουμε διαφορετικά.
Μέσω της πώλησης των 18 Rafale στην Ελλάδα, οι Γάλλοι αναχρηματοδοτούν το πρόγραμμα περαιτέρω ανάπτυξης και παραγωγής του Rafale. Δεν θα πάρουν μόνο χρήματα από αυτή τη συμφωνία. Θα διατηρήσουν στο πελατολόγιο τους την Πολεμική Αεροπορία για άλλα 30 σχεδόν χρόνια. Μελλοντικά είναι από πολύ πολύ πιθανό έως νομοτελειακό να αποσπάσουν και δεύτερη παραγγελία Rafale.
Η υποστήριξη των μαχητικών αυτών και η τροφοδοσία τους με ανταλλακτικά, συν τις αναγκαίες αναβαθμίσεις συστημάτων (hardware) και λογισμικού (software), είναι μία αδιάκοπη διαδικασία ροής κονδυλίων προς τη γαλλική αμυντική βιομηχανία. Τουλάχιστον αυτό προκύπτει και από τη δέσμευση του Έλληνα πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, ο οποίος δήλωσε: “ό,τι αγοράζεται από εδώ και στο εξής, θα υποστηρίζεται για όσο χρησιμοποιείται”.
Φυσικά σε όλη αυτή τη “διαδικασία” πρέπει να προστεθούν και τα όπλα, μαζί με τις κατά καιρούς αναβαθμίσεις – συντηρήσεις – επαναπιστοποιήσεις που απαιτούν. Πρόκειται για έναν ευρύ και μακροχρόνιο κύκλο εργασιών και υπηρεσιών επομένως, που είναι διόλου αμελητέος και για τους Γάλλους.
Οι οποίοι Γάλλοι, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, εντόπισαν το “παράθυρο ευκαιρίας” για να προωθήσουν στην Ελλάδα ένα ούτως ή άλλως πολύ καλό προϊόν σε μία πράγματι ανταγωνιστική τιμή. Και το μεγάλο ερώτημα που θέτουν οι εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων είναι το εξής: Εμείς πότε θα μάθουμε από την πλευρά μας να εντοπίζουμε τα “παράθυρα” που μας αφορούν; Σε όλους τους τομείς. Εξοπλιστικό – αμυντικό, εξωτερικοπολιτικό, οικονομικό…
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.