Με αφορμή την κυκλοφορία νέου πρωτότυπου υλικού μετά από αρκετά χρόνια, ο Ντίλαν παραχώρησε στους New York Times μία από τις σπανιότατες συνεντεύξεις του και μιλά μεταξύ άλλων για την πανδημία, την θνητότητα και το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε «εμείς οι κάποιας ηλικίας».
Δύο μήνες έχουν περάσει από την, χωρίς προαναγγελία, κυκλοφορία ενός νέου μετά από πολύ καιρό, τραγουδιού του Dylan – του επικού, 17λέπτου "Murder Most Foul, με κεντρικό θέμα (ανάμεσα σε μυριάδες άλλες αναφορές) την δολοφονία του Προέδρου Τζον Φ. Κένεντι. Τελικά, το τραγούδι αυτό δεν ήταν «μια κι έξω», αλλά μια ηχηρή προαναγγελία ενός νέου άλμπουμ, του πρώτου του με πρωτότυπο υλικό μετά το "Tempest" του 2012, που έχει τίτλο "Rough and Rowdy Ways" και θα κυκλοφορήσει επίσημα την ερχόμενη Παρασκευή. Στο πλαίσιο αυτής της δυναμικής επανεμφάνισής του, παραχώρησε μια σπάνια και μεγάλη (για τα λακωνικά / ελλειπτικά μέτρα και σταθμά του) συνέντευξη στον παλαιό γνωστό του, καθηγητή ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Rice και συγγραφέα, Ντάγκλας Μπρίνκλεϊ, για λογαριασμό των New York Times.
Μεταξύ πολλών άλλων, στη συνέντευξη αναφέρεται και ένα από τα νέα τραγούδια του, το "I Contain Multitudes", το οποίο περιλαμβάνει τον στίχο «κοιμάμαι με την ζωή και τον θάνατο στο ίδιο κρεβάτι». «Πόσο συχνά σκέφτεται ο ίδιος την θνητότητα;», τον ρωτά ο Μπρίνκλεϊ.
«Την σκέφτομαι με γενικούς όρους, όχι προσωπικά», απαντά. «Αναλογίζομαι τον θάνατο του ανθρώπινου είδους. Το μακρύ, παράξενο ταξίδι του γυμνού πιθήκου. Δεν θέλω να το θέσω ελαφρά, οι ζωές όλων μας όμως είναι τόσο εφήμερες και μεταβατικές. Κάθε ανθρώπινο ον, ασχέτως της δύναμης και της εξουσίας του, είναι απολύτως αδύναμο και ευάλωτο μπροστά στον θάνατο».
Στο ίδιο τραγούδι γίνονται αναφορές στην Άννα Φρανκ, στον Ιντιάνα Τζόουνς και στους Rolling Stones...
«Τα ονόματα δεν στέκονται αυτόνομα. Είναι ο συνδυασμός τους αυτός που προσθέτει κάτι παραπάνω από τα επιμέρους σημεία. Δεν έχει και τόσο νόημα να σταθεί κανείς στις λεπτομέρειες. Το τραγούδι είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, δεν μπορείς να τον δεις ολόκληρο όταν στέκεσαι υπερβολικά κοντά. Το "I Contain Multitudes" είναι σαν το γράψιμο σε κατάσταση ύπνωσης, έκστασης, trance. Είναι ο τρόπος που νιώθω για τα πράγματα. Είναι η ταυτότητά μου και δεν πρόκειται να την αμφισβητήσω, δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Κάθε στίχος εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Κάπου στο σύμπαν αυτά τα τρία ονόματα θα πρέπει να πλήρωσαν ένα τίμημα γι' αυτό που εκπροσωπούν και βρέθηκαν κλειδωμένα μαζί. Δεν μπορώ να εξηγήσω πού, πώς και γιατί».
Με αφορμή την αίσθηση δέους και επικείμενης Αποκάλυψης που αναδύει το "Murder Most Foul", απαντά ο Ντίλαν, ερωτώμενος αν το 2020 βρισκόμαστε στο σημείο της μη επιστροφής:
«Αναμφισβήτητα επικρατεί μεγαλύτερη αγωνία και νευρικότητα από παλιότερα. Αυτό όμως ισχύει κυρίως σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας όπως εγώ κι εσύ. Εμείς έχουμε την τάση να ζούμε στο παρελθόν. Οι νέοι δεν την έχουν. Δεν έχουν παρελθόν, γνωρίζουν μόνο αυτό που βλέπουν και ακούνε, και μπορούν να πιστέψουν τα πάντα. Βλέποντας έναν έφηβο, σκέφτεσαι ότι σε 20 χρόνια αυτός θα έχει τον έλεγχο και δεν θα έχει ιδέα για τον κόσμο που γνωρίσαμε εμείς. Εμείς μας φοβίζει η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, σκεφτόμαστε ότι κάνει τους πάντες να δείχνουν ευάλωτοι. Οι νέοι όμως δεν σκέφτονται έτσι. Καμία τέτοια έγνοια δεν έχουν. Οι τηλεπικοινωνίες και η εξελιγμένη τεχνολογία είναι ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκαν. Ο δικός μας κόσμος είναι ήδη απαρχαιωμένος».
Όσον αφορά στη πανδημία και τους βιβλικούς όρους που την συνοδεύουν, λέει στη συνέντευξη:
«Νομίζω ότι πρόκειται για προάγγελο κάτι άλλου που θα συμβεί. Σίγουρα μοιάζει με εισβολή, βιβλική όμως; Δεν ξέρω. Αυτό θα υποδήλωνε ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αναμονή ενός είδους θεϊκής τιμωρίας. Ίσως βρισκόμαστε στην παραμονή της καταστροφής. Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι αντίληψης αυτού του ιού. Νομίζω ότι απλά πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρώσει την τροχιά του».
«Πώς είναι η υγεία σου;» τον ρωτά ο Μπρίνκλεϊ, κλείνοντας την κουβέντα τους. «Μια χαρά φαίνεσαι. Πώς διατηρείς αυτή την αρμονική συνεργασία μυαλού και σώματος;»
Και ο Ντύλαν αποκρίνεται: «Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση, έτσι; Πώς το καταφέρνει κανείς; Το σώμα και το μυαλό πάνε χέρι-χέρι, οπότε πρέπει να υπάρχει πάντα μια συμφωνία μεταξύ τους. Μου αρέσει να σκέφτομαι το μυαλό ως πνεύμα και το σώμα ως ουσία. Πώς αφομοιώνονται μεταξύ τους αυτά τα δύο, δεν έχω ιδέα. Προσπαθώ απλά να ακολουθώ μια ευθεία γραμμή και να μην παρεκκλίνω, προσπαθώ να παραμένω αληθινός».
Με στοιχεία από τους New York Times
Επιμέλεια: Δ. Πολιτάκης
«Τα ονόματα δεν στέκονται αυτόνομα. Είναι ο συνδυασμός τους αυτός που προσθέτει κάτι παραπάνω από τα επιμέρους σημεία. Δεν έχει και τόσο νόημα να σταθεί κανείς στις λεπτομέρειες. Το τραγούδι είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής, δεν μπορείς να τον δεις ολόκληρο όταν στέκεσαι υπερβολικά κοντά. Το "I Contain Multitudes" είναι σαν το γράψιμο σε κατάσταση ύπνωσης, έκστασης, trance. Είναι ο τρόπος που νιώθω για τα πράγματα. Είναι η ταυτότητά μου και δεν πρόκειται να την αμφισβητήσω, δεν είμαι σε θέση να το κάνω. Κάθε στίχος εξυπηρετεί έναν συγκεκριμένο σκοπό. Κάπου στο σύμπαν αυτά τα τρία ονόματα θα πρέπει να πλήρωσαν ένα τίμημα γι' αυτό που εκπροσωπούν και βρέθηκαν κλειδωμένα μαζί. Δεν μπορώ να εξηγήσω πού, πώς και γιατί».
Με αφορμή την αίσθηση δέους και επικείμενης Αποκάλυψης που αναδύει το "Murder Most Foul", απαντά ο Ντίλαν, ερωτώμενος αν το 2020 βρισκόμαστε στο σημείο της μη επιστροφής:
«Αναμφισβήτητα επικρατεί μεγαλύτερη αγωνία και νευρικότητα από παλιότερα. Αυτό όμως ισχύει κυρίως σε ανθρώπους μιας κάποιας ηλικίας όπως εγώ κι εσύ. Εμείς έχουμε την τάση να ζούμε στο παρελθόν. Οι νέοι δεν την έχουν. Δεν έχουν παρελθόν, γνωρίζουν μόνο αυτό που βλέπουν και ακούνε, και μπορούν να πιστέψουν τα πάντα. Βλέποντας έναν έφηβο, σκέφτεσαι ότι σε 20 χρόνια αυτός θα έχει τον έλεγχο και δεν θα έχει ιδέα για τον κόσμο που γνωρίσαμε εμείς. Εμείς μας φοβίζει η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, σκεφτόμαστε ότι κάνει τους πάντες να δείχνουν ευάλωτοι. Οι νέοι όμως δεν σκέφτονται έτσι. Καμία τέτοια έγνοια δεν έχουν. Οι τηλεπικοινωνίες και η εξελιγμένη τεχνολογία είναι ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκαν. Ο δικός μας κόσμος είναι ήδη απαρχαιωμένος».
Όσον αφορά στη πανδημία και τους βιβλικούς όρους που την συνοδεύουν, λέει στη συνέντευξη:
«Νομίζω ότι πρόκειται για προάγγελο κάτι άλλου που θα συμβεί. Σίγουρα μοιάζει με εισβολή, βιβλική όμως; Δεν ξέρω. Αυτό θα υποδήλωνε ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αναμονή ενός είδους θεϊκής τιμωρίας. Ίσως βρισκόμαστε στην παραμονή της καταστροφής. Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι αντίληψης αυτού του ιού. Νομίζω ότι απλά πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρώσει την τροχιά του».
«Πώς είναι η υγεία σου;» τον ρωτά ο Μπρίνκλεϊ, κλείνοντας την κουβέντα τους. «Μια χαρά φαίνεσαι. Πώς διατηρείς αυτή την αρμονική συνεργασία μυαλού και σώματος;»
Και ο Ντύλαν αποκρίνεται: «Αυτή είναι η μεγάλη ερώτηση, έτσι; Πώς το καταφέρνει κανείς; Το σώμα και το μυαλό πάνε χέρι-χέρι, οπότε πρέπει να υπάρχει πάντα μια συμφωνία μεταξύ τους. Μου αρέσει να σκέφτομαι το μυαλό ως πνεύμα και το σώμα ως ουσία. Πώς αφομοιώνονται μεταξύ τους αυτά τα δύο, δεν έχω ιδέα. Προσπαθώ απλά να ακολουθώ μια ευθεία γραμμή και να μην παρεκκλίνω, προσπαθώ να παραμένω αληθινός».
Με στοιχεία από τους New York Times
Επιμέλεια: Δ. Πολιτάκης
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.