Γεμίσαμε μπαμπούλες

Φοβάμαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αν κάνω κάτι λάθος, οι επιπτώσεις θα μου χτυπήσουν την πόρτα. 

Δεν αντέχει (η πόρτα) άλλα χτυπήματα. 

Φτάνει πια. Γεμίσαμε μπαμπούλες. Από μικρό παιδί μου έλεγαν γι' αυτόν τον… άχρηστο. 

Μια ζωή ολόκληρη, ένα πράγμα ήξερε να κάνει. Να δημιουργεί κλίμα. Άλλοτε καυτό, άλλοτε κρύο.

Έτσι απλά. Με το… διάσημο όνομά του.

Μπαμπούλας!!!

Μας έγινε βίωμα ο… κύριος. Αξεπέραστο. Από παιδιά, από τότε που μας «πιπίλαγαν» το μυαλό με την «αφεντιά» του, κατάντησε να γίνει αφέντης, σε όλη τη ζωή μας.

Αρκετός ο πρόλογος, για πάρτη του. Αν και η… χάρη του δεν έχει ούτε ύψος, ούτε βάρος, ούτε σκιά!

Οι πέντε μας αισθήσεις είναι σιδηροδέσμιες, σε μια οντότητα βγαλμένη από τη φαντασία των ανθρώπων. Τότε, που ακόμα η ψυχή τους ήταν πιο άσπρη, κι από το χιόνι.

Αυτή τη φαντασία, στην οποία κάποιοι άλλοι, έδωσαν «σάρκα και οστά».

Μεγαλώσαμε, γίναμε έφηβοι, ενήλικες, κάποιους άλλους, πολλούς δηλαδή, τους είδαμε να γίνονται υπερήλικες.

Ο μπαμπούλας εξακολουθεί να υπάρχει. Αναλλοίωτος, από το χρόνο, ακόμα πιο δυνατός, αγέρωχος και τρομερός!

«Με ξεφτιλίζουν και υπομένω για να κρατήσω τη δουλειά. Εχθές απέλυσαν τέσσερα από τ’ παιδιά».

«Χρωστάω δάνεια και κάρτες. Έγινα δέσμιος στους πλουτοκράτες».

«Επέστρεψα από την άδεια των διακοπών. Μόλις με απέλυσαν λόγω περικοπών».

Φοβάμαι. Τώρα κι αν σκέφτομαι αν κάνω λάθος τι θα πάθω; Στον δρόμο με αξιοπρέπεια με πέταξαν και ψάχνω. Μέχρι να βρω ξανά μετερίζι. Για να αρχίσω πάλι να φοβάμαι!

Ο μπαμπούλας το χαβά του. Εκεί, δεν αλλάζει ρότα. Κι όλος ο κόσμος περιμένει στη σειρά. Να κόψει εισιτήριο για την «Κιβωτό»!

Όλος ο κόσμος! Ο κοσμάκης, ο απλός, ο αγνός, ο αγαθός. Άνθρωποι και άνθρωποι που περιμένουν… Μα τι περιμένουν;

Κάθε μέρα έρχονται νέα, αλλά είναι… παλιά… Τα ίδια και τα ίδια.

Περνούν από τη λογοκρισία του μπαμπούλα.

Χαρά, ελπίδα, προοπτική, είναι λέξεις άγνωστες γι’ αυτόν.

Και δώστου ξανά, λιτότητα, απολύσεις, ακρίβεια, νέες ανίατες αρρώστιες και παλιές!

Και δώστου ξανά, κρίση, κρίση, κρίση και αβεβαιότητα.

ΥΓ1: Έχω αποταμιεύσει λίγες ελπίδες στην τράπεζα της ζωής μου. Όλες στο όνομα του ΘΕΟΥ. Εύχομαι και ελπίζω να τις «εκταμιεύσει», για να γλιτώσει η ανθρωπότητα, από μια νέα χειρότερη ΧΙΡΟΣΙΜΑ και ένα νέο καταστροφικό ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ.

ΥΓ2: Τα παιδιά όλου του κόσμου, σε όποια χώρα και όποια ήπειρο κι αν βρίσκονται, έχουν τα περισσότερα δικαιώματα από όλους μας. Eίναι η περιουσία της κοινωνίας!!! Όσοι τους τα στερούν, είναι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.

ΥΓ3: Δεν θέλουμε άλλους ΜΠΑΜΠΟΥΛΕΣ, στη ΖΩΗ μας. Είναι στο χέρι μας να τους ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ!!!

ΟΥΡΑΝΟΣ

loading...