Αρκεί να φύγει...
Αυτός ο βραχνάς που σου γρατζουνάει τις χορδές της ψυχής, αυτό το γρέζι που σου γδέρνει κάθε μέρα το μέσα σου…
Το αγκάθι που μένει εκεί καρφωμένο και συντηρεί την ανεπαίσθητη αιμορραγία της «δυστυχισμένης ευτυχίας σου»…
Αυτό το κάτι που σου τρώει μέρα με τη μέρα το μυαλό και που θέλεις, αλλά δεν θέλεις να βγει από εκεί…
Αυτό το κάτι το τρομερό, το φλογερό, το απίθανο, το αιώνιο, το πικρό, το γλυκό, το αλμυρό…
Αυτό το γνωστό μυστικό που όλο θέλεις να διαγράψεις αλλά δεν μπορείς να σβήσεις ποτέ…
Αυτό που όσο σε πονά τόσο σε εθίζει να το αγαπάς όλο και περισσότερο και να σε οδηγεί στην υπέρτατη αίσθηση της ΛΑΤΡΕΙΑΣ!!!
ΑΥΤΟ… Το ΤΙΠΟΤΑ με ρηχό ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ…
ΑΥΤΟ… Τα ΠΑΝΤΑ και… τίποτα με ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ…
Αυτό που σε κάνει να λες: «ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΩ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ»!!!
ΟΥΡΑΝΟΣ
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.