Η καριέρα του Γιούρκα Σεϊταρίδη ήταν σαν διαδρομή με Ferrari. Έντονη, γρήγορη, συναρπαστική. Απ'τον ΠΑΣ, στον Παναθηναϊκό, στο "who is Giourkas". Η μεταγραφή στην Πόρτο και το βαλιτσάκι της Ρεάλ Μαδρίτης που άργησε. Το χαστούκι απ'τον Κυράστα και η περιγραφή της "κόλασης" στη Ριζούπολη.
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΡΙΤΗ
Το καλοκαίρι που ανοίγεται μπροστά μας είναι το τρίτο συνεχόμενο που τον βρίσκει μακριά από το ποδόσφαιρο, αν και σήμερα κλείνει τα 35 του χρόνια, ηλικία στην οποία αρκετοί (πρώην;) συνάδελφοί του προαναγγέλλουν άλλα 1-2 χρόνια καλής μπάλας και διαπραγματεύονται το τελευταίο τους συμβόλαιο.
Γενικά η ζωή του Γιούρκα Σεϊταρίδη είναι μια πάλη αντιφάσεων, μακριά από παραδοσιακά ή σύγχρονα στερεότυπα. Την ίδια ώρα που οδηγούσε μία Ferrari F430, έμενε στο ενοίκιο. Ικανοποιούσε ένα όνειρο κάθε φορά και όχι απαραίτητα με την “κοινωνικά αποδεκτή” ιεράρχηση. Και ρίσκα πήρε και ατυχίες είχε και μια ονειρεμένη ποδοσφαιρική διαδρομή έζησε, αλλά σε τίποτε δεν θυμίζει μία καλοσχεδιασμένη και βολική διαδρομή σε ράγες. Άλλωστε, γνωστός λάτρης της ταχύτητας, ακόμη και σε ένα τέτοιο σενάριο, πάντα θα υπήρχε το ενδεχόμενο του εκτροχιασμού από το στερεότυπο...
Καριέρα γρήγορη σαν Ferrari
Ο Γιώργος, γιατί Γεώργιος βαφτίστηκε (“ο παπάς αρνήθηκε να με βαφτίσει Γιούρκα ή Γιωρίκα -όπως είναι στα Ποντιακά- γιατί έλεγε ότι δεν είναι Χριστιανικό όνομα, αλλά κανείς ποτέ δεν με φώναξε έτσι”), έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στο Σταυράκι των Ιωαννίνων.
Συμπαίκτης με τον Ξενοφώντα Γήττα. Σχεδόν ταυτόχρονα έκαναν το πρώτο τους επαγγελματικό συμβόλαιο (επιλογή του Μάκη Κατσαβάκη που οδηγούσε τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Β' Εθνική τότε) και ξανάσμιξαν στον Παναθηναϊκό το 2003. (ένα από τα ποδοσφαιρικά παραμύθια της ζωής, που απαντώνται συνήθως μόνο σε κινηματογραφικά σενάρια).
Καλοκαίρι του 1998. Το πρώτο του συμβόλαιο με τον “Άγιαξ της Ηπείρου”, έναντι 50.000 δραχμών τον μήνα, σε ηλικία 17 χρόνων. Από την επόμενη περίοδο ήδη ξεχωρίζει και ολοκληρώνει τη σύντομη (όπως αποδείχθηκε) πρώτη επαγγελματική του θητεία με 40 συμμετοχές και 5 γκολ. Την ολοκληρώνει τον Ιανουάριο του 2001, το ίδιο ξαφνικά, όπως την ξεκίνησε.
«Φεύγεις το βράδυ, πετάς για Αθήνα, σε πουλήσαμε στον Παναθηναϊκό»
“Παίζαμε με τον Πανιώνιο στους Ζωσιμάδες. Τέσσερις ώρες πριν από το παιχνίδι, τρώγαμε όλη η ομάδα στο ξενοδοχείο και μου λέει ο κ. Γιώργος (σ.σ. Παράσχος) “πήγαινε στα γραφεία, σε θέλει ο πρόεδρος”. Ρώτησα τι συμβαίνει, αλλά δεν μου απάντησαν. Πήγα στα γραφεία όπου με περίμενε ο πρόεδρος της ΠΑΕ (σ.σ.: Μάνθος Κολέμπας) και μου λέει “φεύγεις το βράδυ, πετάς για Αθήνα, σε πουλήσαμε στον Παναθηναϊκό” θυμάται.
Ο αστικός μύθος λέει ότι ναι μεν είχε συμφωνηθεί νωρίτερα η μεταγραφή, αλλά λόγω κρίσιμων αγώνων του ΠΑΣ Γιάννινα, θα ολοκληρωνόταν στην εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου. Ωστόσο κάποιοι τραυματισμοί στον Παναθηναϊκό υποχρεώνουν τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ, Άγγελο Φιλιππίδη, να ζητήσει την άμεση υλοποίησή της. Έτσι γίνεται και ο Γιώργος Παράσχος παραιτείται...
ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΤΟΥ ΚΥΡΑΣΤΑ
Πενταετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, δύο μήνες αργότερα το πρώτο του ευρωπαϊκό γκολ, στις 7 Μαρτίου εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη φάση των δεύτερων ομίλων του Champions League και ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έμεινε να αναρωτιέται “who is Giourkas;”... Στο τέλος της περιόδου αναδεικνύεται καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής μαζί με τους Παντελή Καφέ και Άγγελο Χαριστέα.
«Και γυρνά και μου λέει “Μη γελάς όταν σου μιλάω” και μου δίνει ένα χαστούκι».
Με τον Παναθηναϊκό θα ζήσει πολλά. Και πριν πάρει το νταμπλ της περιόδου 2003-2004, θα φτάσει, φορώντας τη φανέλα με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς, δύο συνεχόμενες χρονιές στους “8” της Ευρώπης. Κι έχει πολλά να θυμάται. Ξεχωρίζει τη πρώτη χρονιά του Γιάννη Κυράστα και το πρώτο του χαστούκι.
"Είχα κάνει μια βλακεία μέσα στο παιχνίδι, είχα ήδη μία κίτρινη κάρτα και τσακωνόμουν με έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας -με την Παναχαϊκή νομίζω παίζαμε και ακολουθούσε παιχνίδι με την ΑΕΚ- και θα έτρωγα δεύτερη κίτρινη. Μετά το παιχνίδι ο προπονητής με κάλεσε στα αποδυτήρια για να μου μιλήσει. Όταν θύμωνε, ο κύριος Γιάννης έπαιρνε ένα χαμογελάκι ειρωνικό. Εγώ όμως δεν είχα αντιληφθεί ότι ήταν εκνευρισμένος, νόμιζα πως μου έκανε πλάκα έτσι όπως τον έβλεπα να χαμογελά. Βλέπεις, είχαμε κερδίσει με πολλά 6 ή 7-0. Και γυρνά και μου λέει “Μη γελάς όταν σου μιλάω” και μου δίνει ένα χαστούκι.
Λίγο αργότερα, όμως, με κάλεσε στο γραφείο του. Ήμασταν οι δυο μας. “Συγνώμη που αντέδρασα έτσι. Αλλά όταν φύγεις από εδώ και πας να παίξεις στη Μάντσεστερ ή τη Ρεάλ θα με θυμηθείς. Πρέπει να ελέγχεις τις αντιδράσεις σου" μου είπε. Ήμουν 20 χρόνων τότε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως μου είχε πει για τη Ρεάλ, μια μεταγραφή που για λίγες μόλις μέρες δεν έκατσε".
Η "ΚΟΛΑΣΗ" ΤΗΣ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗΣ
Και είναι από τους ελάχιστους που έχουν μιλήσει για τη Ριζούπολη. Οι περισσότεροι αρκέστηκαν να κάνουν delete αυτές τις στιγμές. “Με το που φτάνουμε στο γήπεδο, βλέπουμε ότι είμαστε περικυκλωμένοι από οπαδούς. Η αστυνομία δεν έκανε τίποτα απολύτως. Από την κερκίδα μας πέταγαν τεράστια τούβλα. Μερικά από αυτά βρήκαν τα τζάμια του πούλμαν και τα έσπασαν.
Επαναλαμβάνω ότι οι αστυνομικοί απλώς κοίταγαν και είχαν κατεβασμένες τις ασπίδες.Ο φροντιστής της ομάδας τους φώναζε «δεν ντρέπεστε; Γιατί δεν βάζετε τις ασπίδες να περάσουν οι παίκτες;» και αυτοί τον κοίταζαν. Δεκαπέντε λεπτά αφού είχαμε μπει στα αποδυτήρια, σπάει η πόρτα και μπαίνουν μέσα τέσσερις φουσκωτοί με διακριτικά εταιρείας σεκιούριτι που αρχίζουν να μας βρίζουν με φράσεις όπως «θα σας γ…….ε» και άλλα. Τα υπόλοιπα τα είδατε. Μπήκαμε στο γήπεδο και μας σημάδευαν με πιστόλια με φωτοβολίδες. Ούτε προθέρμανση κάναμε, ούτε παιχνίδι παίξαμε. Είχαμε το μυαλό μας στην κερκίδα. Μην μας πάρει καμιά φωτοβολίδα στο μάτι ή στο λαιμό...”
Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟ
Φυσικά, καλύτερή του χρονιά είναι το 2003-2004, όταν και κατακτά το νταμπλ με τον Παναθηναϊκό και σηκώνει το Euro 2004 με την εθνική μας ομάδα στην Πορτογαλία. Τα δύο αυτά επιτεύγματα θα τα κατατάξει αργότερα στο top3 της καριέρας του, συμπληρώνοντας το Διηπειρωτικό που κατέκτησε με την Πόρτο την επόμενη χρονιά.
Δεν είναι βέβαια μόνο αυτά τα δύο γεγονότα που σημάδεψαν την καριέρα του τη συγκεκριμένη χρονιά, αφού στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα υπογράψει στην Πόρτο.Οι προτάσεις δεν λείπουν για καριέρα στο εξωτερικό. Ο μάνατζέρ του, Πασχάλης Παπαδόπουλος, μιλάει με την Ίντερ, έχει έγγραφη πρόταση από την Στουτγάρδη, ενώ ο Βλάοβιτς τον βομβαρδίζει καθημερινά με προτάσεις της Βαλένθια (“μου τηλεφωνούσε διαρκώς ο πρόεδρος για να διερευνήσω τις προθέσεις του Γιούρκα” θα αποκαλύψει εκ των υστέρων ο Κροάτης). Ωστόσο η “επίθεση” της Πόρτο θα αποδειχθεί καταλυτική για τις εξελίξεις.
“Ήταν την επομένη της πρεμιέρας με την Πορτογαλία, όταν ήρθε στο ξενοδοχείο ο Ζόρζε Μέντες, μετέπειτα μάνατζερ μου, που λειτουργούσε ως συνεργάτης του προέδρου της Πόρτο, Πίντο ντα Κόστα, αλλά και εξ απορρήτων του Ζοζέ Μουρίνιο. Υπήρχε ήδη η φημολογία ότι θα φύγει ο Μουρίνιο, αλλά το βέβαιο ήταν ότι θα αποχωρήσει το δεξί μπακ, ο Πάουλο Φερέιρα και στον σχεδιασμό υπήρχε το όνομά μου ως αντικαταστάτη του. Μιλήσαμε και υπογράψαμε με διαδικασία εξπρές” θυμάται ο Γιούρκας.
ΤΟ ΒΑΛΙΤΣΑΚΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΤΗΣ ΡΕΑΛ
Και πώς να το ξεχάσει δηλαδή, με όσα ακολούθησαν. Μετά το ματς κόντρα στην Τσεχία έρχεται η πρόταση της Ρεάλ Μαδρίτης και ο 23χρονος Σεϊταρίδης "τραβάει τα μαλλιά του". Όνειρο ζωής -και για ποιόν δεν είναι άλλωστε;- να αγωνιστεί στη βασίλισσα, αλλά έχει ήδη βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην Πόρτο...
"Ήρθε ένας δικηγόρος-μάνατζερ που λειτουργούσε για λογαριασμό της Ρεάλ μ' ένα βαλιτσάκι. Με φώναξε εκτός ξενοδοχείου, άνοιξε το βαλιτσάκι και μου είπε "εδώ είναι το συμβόλαιό σου και σε περιμένει να το υπογράψεις. Είσαι η επιλογή του Αντόνιο Καμάτσο για το δεξί άκρο της άμυνας" και σχεδόν ταυτόχρονα καλεί από το κινητό του τον Καμάτσο και μου δίνει τη συσκευή. Άκουσα τα ίδια ακριβώς πράγματα από τον προπονητή της Ρεάλ και με φωνή τρεμάμενη του λέω "έχω υπογράψει στην Πόρτο. Βρείτε τα, είναι το όνειρό μου η Ρεάλ" θα μου εκμυστηρευτεί μετά από χρόνια.
Δεν θα κρύψει μάλιστα ότι πνίγηκε σε δεύτερες σκέψεις, αλλά δεν προχώρησε σε δύσκολα νομικά μονοπάτια που του προτάθηκαν ως εναλλακτικές λύσεις: "Ήθελα σαν τρελός να πάω στη Ρεάλ, αλλά δεν μπορούσα να παραβλέψω το συμβόλαιό μου με την Πόρτο. Μίλησα και με τον Παναθηναϊκό, ξαναμίλησα με τη Ρεάλ, μίλησα με δικηγόρους, αλλά δεν ήθελα να κάνω που...ιά. Θα μπορούσα να υπογράψω και στη Ρεάλ, στο χειρότερο σενάριο να τιμωρηθώ με έξι μήνες αποκλεισμό και ακολούθως να παίξω στη Μαδρίτη. Δεν το έκανα..."
Η ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΡΕΚΟΡ ΣΤΗΝ ΝΤΙΝΑΜΟ
Τρία εκατομμύρια ευρώ στοίχησε η μεταγραφή του στην Πόρτο και 10 (!) η επόμενη στη Ντιναμό Μόσχας. Αυτή ήταν και η ακριβότερη ever Έλληνα στο εξωτερικό, μέχρι που την ξεπέρασαν μία δεκαετία αργότερα, αυτή του Μήτρογλου στη Φούλαμ και του Μανωλά στη Ρόμα.
"Δεν ήταν πρώτη μου επιλογή, αλλά συνέβησαν τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρόνο και δεν ήταν εύκολο να αρνηθώ. Ήταν πρόταση του Μέντες και η Πόρτο έχει μια σκληρή πολιτική με τους παίκτες που δεν συμμορφώνονται με τις αποφάσεις της. Η πρόταση αφορούσε τρία άτομα πακέτο και έτσι κι έγινε. Μας μίλησε και ο πρόεδρος της Ντιναμό που είχε τότε μεγαλεπήβολα σχέδια κι ένα τεράστιο μπάτζετ μεταγραφών και ανέγερσης νέου γηπέδου. Τελικά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως είχαν σχεδιαστεί..." θα πει ο Γιούρκας σε συνέντευξή του, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν πια ιστορία.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΑΔΡΙΤΗ, ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΤΛΕΤΙΚΟ
Ούτως ή άλλως την επόμενη κιόλας χρονιά ήρθε η πρόταση της Ατλέτικο, για μία μεταγραφή που επίσης βρίσκουμε στην πρώτη δεκάδα των ακριβότερων. Έξι εκατομμύρια πλήρωσε η Ατλέτικο. Μπορεί να μην ήταν η Ρεάλ, αλλά Μαδρίτη θα πήγαινε επιτέλους. Ο ιδιοκτήτης Άνχελ Μιγκέλ και ο προπονητής Χαβιέ Αγκίρε τον καλοδέχθηκαν και ο Μεξικανός του εξήγησε το μεσομακροπρόθεσμο πρότζεκτ που ήθελε την Ατλέτικο να διεκδικεί την Πριμέρα Ντιβιζιόν και να καθιερώνεται στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, το Champions League.
Μπορεί να καθυστέρησε λίγο η εξελικτική διαδικασία, αλλά πέτυχε 100%. Και μεσολάβησαν και δύο Europa League το 2010 και το 2012.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ
Στη Μαδρίτη με μέσο όρο συμμετοχών 20 ανά χρονιά, θα κλείσει μια τριετία και παρά τις προτάσεις για να συνεχίσει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, θα δεχτεί την πρόταση του πολυμετοχικού Παναθηναϊκού για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ταλαιπωρείται από τον αχίλλειο τένοντα, δεν βρίσκει γιατρειά, είναι από γιατρό σε γιατρό και από φυσιοθεραπευτή σε φυσιοθεραπευτή. Σε συνέντευξη που θα παραχωρήσει στο Contra.gr θα μιλήσει γι' αυτές τις δυσκολίες και θα ευχαριστήσει τον κολλητό του Άγγελο Μπασινά και τον Χρήστο Καρβουνίδη, αλλά μέχρι το 2013 δεν έχει επιστρέψει στα προ ενοχλήσεων επίπεδα και το καλοκαίρι θα έρθει το διαζύγιο.
"Δεν τα βρήκαμε στο νέο συμβόλαιο. Είχαμε μιλήσει τον Ιανουάριο, τα είχαμε βρει και ήξερα ότι θα ανανέωνα. Το καλοκαίρι, όταν πήγα να υπογράψω, μου είπαν άλλα. Δεν καταφέραμε να βρούμε τη χρυσή τομή και έφυγα. Μου έχει λείψει η μπάλα, αλλά δεν είμαι τρελαμένος. Κάνω προπόνηση μόνος μου, κάθε μέρα. Έχω ένα χρόνο να παίξω, αλλά το βλέπω σαν διάλειμμα, δεν πιστεύω ότι έχω σταματήσει το ποδόσφαιρο. Τώρα μπορώ να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω πριν, λόγω προγράμματος. Δεν με έχει πιάσει στενοχώρια ή κατάθλιψη" θα πει το καλοκαίρι του 2014.
Μόνο στο 60% των δυνατοτήτων
Πλέον, παραδέχεται ότι "έχω τελειώσει με το ποδόσφαιρο" και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εκδηλώσει πρόθεση εκ νέου ενασχόλησης από διαφορετικό πόστο, όπως και ο καλλητός του Άγγελος Μπασινάς, με τον οποίο συνεχίζουν να γυμνάζονται καθημερινά, ακολουθώντας όλες τις νέες τάσεις και δοκιμάζοντας σε ακραίες καταστάσεις τους κοιλιακούς τους.
Τυπικά βέβαια θα συνεχίσει να πληρώνεται από το ποδόσφαιρο, για τρία ακόμη χρόνια, αφού τον Σεπτέμβριο του 2015 υπέγραψε με τον Παναθηναϊκό διακανονισμό για τις περίπου 400 χιλιάδες (και κάτι παραπάνω) που του οφείλονται, σε δόσεις έως το 2019.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ
Τζογαδόρος δεν είναι, σε καζίνο βρέθηκε μόνο για εκδηλώσεις, επιδειξίας στη νυχτερινή “dolce vita” δεν υπήρξε πρωταγωνιστώντας σε λουλουδοπόλεμους και άλλα τινά, η μοναδική του τρέλα ήταν τα αυτοκίνητα.Θυμάμαι, συζητούσα ένα βράδυ με τον πατέρα του και επίσης σπουδαίο ποδοσφαιριστή, Δημήτρη, σε μια εκδήλωση παλαιμάχων και η κουβέντα ήρθε γρήγορα στα αυτοκίνητα, αφού ο Γιούρκας είχε μόλις αποκτήσει μία Ferrari ή μια Lamborghini, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.
“Δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν ξενυχτάει, δεν έχει ακριβά χούγια και εξαρτήσεις, αυτή είναι η τρέλα του και έχει πια τη δυνατότητα να την ικανοποιήσει. Δικά του είναι τα λεφτά, τα δούλεψε και με πολλές στερήσεις, προπονήσεις, ξενοδοχεία, αποστολές, σε εποχές που οι συνομίληκοί του ζούσαν την ανεμελιά της ηλικίας τους. Αφήστε τον λοιπόν να κάνει ό,τι θέλει” μου είπε, την ίδια στιγμή που δημοσιεύματα τον ήθελαν... σφόδρα ενοχλημένο και αντίθετο με τέτοιες σπατάλες!
Και μετά από τόσα χρόνια και τόσα αυτοκίνητα, έχει και άποψη ο Σεϊταρίδης Jr. για το θέμα. Σε συνέντευξή του σε περιοδικό αυτοκινήτου, θα πει: "Τα ιταλικά αυτοκίνητα είναι τα αγαπημένα μου - και τα γερμανικά, βέβαια. Στην περίπτωση της Lambo, μάλιστα, συνδυάζονται και τα δύο. Ωστόσο, αυτό που ονειρευόμουν από μικρός, ήταν να αγοράσω μία Ferrari, γι' αυτό άλλωστε και η F430 ήταν η πρώτη που απέκτησα. Πιστεύω ότι οι Ferrari είναι τα καλύτερα αυτοκίνητα στον κόσμο. Μακράν. Μπορεί στα χαρτιά να είναι άλλα πιο δυνατά, πιο γρήγορα κ.λπ., αλλά οι Ferrari δεν συγκρίνονται με τίποτε άλλο στην αίσθηση που προσφέρουν στον οδηγό: Το τιμόνι, το κιβώτιο, το όλο στήσιμο, ο ήχος τους, απλώς δεν παίζονται. Και νομίζω ότι η F430 έχει τον καλύτερο ήχο που μπορεί να βρεις σε αυτοκίνητο σήμερα".
«Πέτυχα τα περισσότερα από αυτά που ονειρεύτηκα, αλλά μόλις το 60% αυτών που μπορούσα».
Το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα Fiat 126 της μητέρας του με 25 άλογα, απέχει έτη φωτός από το όνειρό του, τη Ferrari Enzo και διάνυσε τη μεγαλύτερη διαδρομή, απλώς δεν κουβαλάει πια την ίδια τρέλα. Δεν τον πληγώνουν πλέον οι εκθέσεις αυτοκινήτων και οι παρουσιάσεις νέων μοντέλων.
Ο ΘΥΜΟΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Ένα μόνο τον πληγώνει, ο θυμός που βλέπει στα μάτια όσων τον αναγνωρίζουν και του μιλούν.
Θυμός που πηγάζει από την πίστη τους ότι “θα έπρεπε να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα στο ποδόσφαιρο”.
"Πέτυχα τα περισσότερα από αυτά που ονειρεύτηκα, αλλά μόλις το 60% αυτών που μπορούσα. Δυστυχώς το πρόβλημα στον αχίλλειο τένοντα, δεν μου επέτρεψε να επιστρέψω. Δεν κατηγορώ όσους περίμεναν περισσότερα από μένα, αλλά δεν αδίκησα τον εαυτό μου, με την έννοια ότι τον έβλαψα εξωαγωνιστικά.
Δεν ήταν λίγα όσα πέτυχα και έζησα πράγματα που εύχομαι να τα ζήσουν κι άλλα παιδιά, μέσα από την καρδιά μου. Ούτε παραπονιέμαι, μου έδωσε πολλά το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσα να είχα έναν τραυματισμό πολύ νωρίτερα και να μην καταφέρω να πετύχω ούτε όσα πέτυχα” θα πει ο ίδιος, γράφοντας και τον επίλογο.